Aμερικανοί ερευνητές έχουν βρει μία αιτία που εξηγεί ικανοποιητικά γιατί ο ήλιος αλλάζει τους μαγνητικούς του πόλους, κάθε 11 χρόνια. Η ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο του Στάντφορντ, ανέλυσε τα δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 1991 και 2001 από δύο δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά
Aμερικανοί ερευνητές έχουν βρει μία αιτία που εξηγεί ικανοποιητικά γιατί ο ήλιος αλλάζει τους μαγνητικούς του πόλους, κάθε 11 χρόνια. Η ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο του Στάντφορντ, ανέλυσε τα δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ 1991 και 2001 από δύο δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά – τον Yohkoh, που προωθήθηκε από το Ιαπωνικό Ίδρυμα για τις Διαστημικές και Αστροναυτικές επιστήμες και τον SOHO, που χρησιμοποιείται από τη NASA και την Ευρωπαϊκή Διαστημική Εταιρεία (ESA). Οι παραπάνω παρατηρήσεις επέτρεψαν στους επιστήμονες να αποκτήσουν μια σαφή εικόνα σχετικά με το πώς τα ηλιακά μαγνητικά πεδία συμπεριφέρονται κατά τη διάρκεια ενός χαρακτηριστικού ηλιακού κύκλου.
Ο ήλιος έχει τους μαγνητικούς πόλους, αλλά αντίθετα με τη γη δεν είναι σταθεροί. Αλλάζουν περίπου κάθε 11 χρόνια, έτσι ο μαγνητικός βορράς γίνεται μαγνητικός νότος και τανάπαλιν. "Ένα από τα βασικά προβλήματα για τους αστρονόμους τον τελευταίο αιώνα, είναι να βρούνε έναν μηχανισμό, αρκετά ισχυρό, ικανό να προκαλέσει τις πολικές αναστροφές", λέει η Dr. Elena Benevolenskaya, η επικεφαλής του προγράμματος, από το πανεπιστήμιο του Στάντφορντ. Η αναστροφή πολικότητας συμβαίνει περίπου στη μέση του 11ετούς κύκλου, μια περίοδος που είναι γνωστή ως "ηλιακό μέγιστο", όταν ο αριθμός ηλιακών κηλίδων βρίσκονται στο μέγιστό τους αριθμό. Το τελευταίο ηλιακό μέγιστο εμφανίστηκε το 2000. Κατά τη διάρκεια των πέντε ετών που έπονται από ένα ηλιακό μέγιστο, ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων μειώνεται σταδιακά εώς ότου εξαφανιστούν. Αυτή η περίοδος είναι γνωστή ως "ηλιακό ελάχιστο", όταν η ηλιακή επιφάνεια είναι σχετικά ανενεργή. Το επόμενο ηλιακό ελάχιστο θα είναι το 2006.
Σύμφωνα με την υπάρχουσα θεωρία οι ηλιακές κηλίδες – συχνά συνοδευόμενες από ηλιακές φλόγες και εκρήξεις – είναι αποτέλεσμα του γεγονότος πως εγκλωβισμένα μαγνητικά πεδία, που παράγονται στον πυρήνα του ήλιου, τελικά απελευθερώνονται στην επιφάνεια. Τα δεδομένα από τους δορυφόρους, προέρχονται από το τέλος του προηγούμενου ηλιακού, με μέγιστο το 1991 και ελάχιστο το 1996, καθώς επίσης και την αρχή του τωρινού κύκλου, 1997 – 2001. Οι ηλιακές κηλίδες δεν εμφανίζονται τυχαίως. Συγκεντρώνονται ακριβώς επάνω από και κάτω από τον ηλιακό ισημερινό και τείνουν να εμφανίζονται ανά ζεύγη. Τα ζευγάρια των κηλίδων, στο βόρειο ημισφαίριο αποτελούν αντανάκλαση των ζευγαριών στο νότιο ημισφαίριο. Ένα ζευγάρι ηλιακής κηλίδος, έχει μία κύρια κηλίδα, η οποία έχει την ίδια μαγνητική πολικότητα με το μαγνητικό πόλο και μία δευτερεύουσα κηλίδα που έχει την αντίθετη πολικότητα. Έτσι εάν ο βόρειος μαγνητικός πόλος του ήλιου είναι θετικός ("+"), κατόπιν όλες οι κύριες κηλίδες βόρεια του ισημερινού θα είναι θετικές (" +") και όλες οι δευτερεύουσες θα είναι αρνητικές (" -").
Αυτή η διαφορά στην πολικότητα μεταξύ της δευτερεύουσας κηλίδος και του μαγνητικού πόλου, αποτελεί το βασικό στοιχείο σε όλο το μυστήριο. Καθώς δημιουργείται το ηλιακό μέγιστο, όλο και περισσότερες ηλιακές κηλίδες εμφανίζονται, και ένας μεγαλύτερος αριθμός δευτερευουσών κηλίδων, αντίθετης πολικότητας, συγκεντρώνεται σε κάθε πλευρά του ηλιακού ισημερινού. Η ερευνητική ομάδα του Στάνφορντ έχει παρατηρήσει κατά διαστήματα γιγαντιαίους βρόχους (γεμάτοι με αέρια μόρια, 3.5 εκατομμυρίων βαθμών, κι έκτασης 800.000 χιλιομέτρων), που σχηματίζουν τόξα από τις δευτερεύουσες ηλιακές κηλίδες προς του μαγνητικούς πόλους. Η ροή της ηλεκτρικής ενέργειας μέσα στους βρόχους έχει απίστευτα μεγάλη ένταση, επειδή ο μαγνητικός πόλος και η δευτερεύουσα κηλίδα έχουν αντίθετες μαγνητικές πολικότητες. Οι γιγαντιαίοι βρόχοι διαμορφώνονται από τα ισχυρά μαγνητικά πεδία, που είναι ενδεχομένως ικανά να προκαλέσουν πολικές αναστροφές.
Τα μαγνητικά πεδία δημιουργούνται πιθανώς βαθιά μέσα στη "ηλιακή γεννήτρια" - μια περιοχή που βρίσκεται 135.000 μίλια κάτω από την επιφάνεια, και η οποία, σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι η πηγή όλου του μαγνητικού ηλιακού πεδίου. Τα αποτελέσματα της ερευνητικής ομάδος παρουσιάστηκαν στις 6 Ιουνίου 2002 στην συνάντηση της American Astronomical Society και εμφανίζονται στο τελευταίο τεύχος της επιστημονικής επιθεώρησης Astrophysical Journal Letters.
