Κατά τη διάρκεια της άνοιξης κάθε έτους, η πιο βόρεια ακτή της Αλάσκας, μια περιοχή στην οποία υπάρχει το Αρκτικό Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Φύσης (Arctic National Wildlife Refuge), προσλαμβάνει κατά δύο φορές περισσότερο υδράργυρο, σε σχέση με αυτό που πέφτει στις βορειανατολικές πολιτείες της Αμερικής, σε ένα έτος
Κατά τη διάρκεια της άνοιξης κάθε έτους, η πιο βόρεια ακτή της Αλάσκας, μια περιοχή στην οποία υπάρχει το Αρκτικό Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Φύσης (Arctic National Wildlife Refuge), προσλαμβάνει κατά δύο φορές περισσότερο υδράργυρο, σε σχέση με αυτό που πέφτει στις βορειανατολικές πολιτείες της Αμερικής, σε ένα έτος. Σύμφωνα με μία νέα έρευνα ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται, επίσης κάθε έτος στην Ανταρκτική, ενώ είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται για τις περιοχές του Νότιου Πόλου.
Δύο μελέτες, που παρουσιάστηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση Environmental Science and Technology, παρέχουν νέες πληροφορίες για το φαινόμενο που αποκαλείται ''ανατολή του υδραργύρου'', και πρωτοπεριγράφηκε για την Αρκτική το 1998. Όταν ο ήλιος ανατέλλει, τελειώνοντας τον μακρύ και σκοτεινό πολικό χειμώνα, προκαλεί μία σειρά από χημικές αντιδράσεις που ελευθερώνουν τον υδράργυρο μέσα στα παρθένα πολικά περιβάλλοντα. Ο υδράργυρος στην συνέχεια συσσωρεύεται έπειτα στις στοιβάδες του χιονιού και ελευθερώνεται καθώς το χιόνι λιώνει και αρχίζει η νέα περίδος των εποχών. Η έρευνα δείχνει ότι ο ατμοσφαιρικός υδράργυρος πέφτει με τις βροχές σε όλες τις παράκτιες πολικές περιοχές και τότε εισέρχεται στις τροφικές αλυσίδες.
Σε μία μελέτη, ο Ralf Ebinghaus, Ph.D., ένας χημικός περιβαλλοντολόγος στο Ίδρυμα Παράκτιας Έρευνας (Institute for Coastal Research), στο Geesthacht της Γερμανίας, αναφέρει πως η ανακάλυψη της ''ανατολής του υδραργύρου'' στον ερευνητικό σταθμό του γερμανικού Neumayer, στην Ανταρκτική βασίστηκε σε μετρήσεις που έγιναν μεταξύ του Ιανουαρίου του 2000 και του Ιανουαρίου του 2001. Στην άλλη μελέτη, ο Steve Lindberg, Ph.D., ερευνητής στο Oak Ridge National Laboratory του Tennessee, παρουσιάζει τα πρώτα στοιχεία σχετικά με το πως αυτό το φαινόμενο έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της συσσώρευσης του υδραργύρου στο χιόνι, όπως μετρήθηκε στο εργαστήριο Ελέγχου και Διάγνωσης Κλίματος, στο Barrow της Αλάσκας.
Καναδοί ερευνητές που εργάζονταν με τον Lindberg ανέφεραν ότι ένα ποσοστό από τον υδράργυρο που βρίσκεται μέσα στις στο χιόνι είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί από τους οργανισμούς, καθώς μπορεί, με τη βοήθεια ειδικών βακτηρίων να μετατραπεί σε χημική μορφή εύκολα προσλήψιμη από τους οργανισμούς. Έτσι κατορθώνει να περάσει ο επιβλαβής υδράργυρος μέσα στις τροφικές αλυσίδες και να συσσωρευθεί στους ανώτερους καταναλωτές. Σύμφωνα με την ομάδα του Lindberg, τα νέα συμπεράσματα μπορούν να εξηγήσουν γιατί τα επίπεδα του υδραργύρου στα αρκτικά θαλασσοπούλια, τις φώκιες και τις φάλαινες beluga, έχουν αυξηθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, ακόμα κι αν οι ατμοσφαιρικές εκπομπές υδραργύρου έχουν μειωθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών.
Το φαινόμενο της ''ανατολής του υδραργύρου'', εξαρτάται από το υπεριώδες φως, το νερό και τον πάγο της θάλασσας, τα οποία έχουν αυξηθεί στις πολικές περιοχές κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Σύμφωνα με τα στοιχεία από το Barrow, η πολική ανατολή προκαλεί μια σειρά χημικών αντιδράσεων που μετατρέπουν το στοιχειώδη ατμό υδραργύρου σε μια ιδιαίτερα διαλυτή μορφή οξειδωμένου αέριου υδραργύρου που συσσωρεύεται γρήγορα στο πολικό χιόνι.
Οι Ebinghaus και Lindberg συμφωνούν ότι ο η ''ανατολή του υδραργύρου'' πιθανώς εμφανίζεται σε έναν ορισμένο βαθμό σε όλες τις πολικές παράκτιες περιοχές. Υπολογίζουν ότι μεταξύ 50 και 300 τόνους υδραργύρου ελευθερώνονται ετησίως, στην ατμόσφαιρα αυτών των πολικών οικοσυστημάτων.
